دل به هجران صبر کرد اما فزون شد شیونش

خون طاقت ریخت دندان بر جگر افشردنش

مزرعی کز اشک دردآلود من آتش دمید

ناله خیزد چون سپند از دانه های خرمنش

یک نگه بیش از شرار من هوس نگشود چشم

عالمی را کرد پنهان گرد از خود رفتنش

هر خمی زان زلف مشکین طاق مینای دلست

شانه را دست تصرف دور باد از دامنش

جنبش مژگان گرانی می کند بر عارضش

سایهٔ گیسو کبودی می رساند بر تنش

نقد عاشق از دو عالم قطع سودا کردن است

چون نگه ربطی ندارد دل به مژگان بستنش

عشق را با خانه پردازان آبادی چه کار؟

کرده اند این گنج از دل های ویران مسکنش

خط مشکینی که در چشم جهان تاریک کرد

سرمه دارد چشم خورشید از غبار دامنش

برمدار ای جست وجو دست از تپیدن های دل

این جرس راهی به منزل می گشاید شیونش

ناتوانی پردهٔ اسرار مطلب ها مباد

ناله گاه عجز می گردد نگه پیراهنش

بار اندوه فنا را زندگی نامیده ایم

شمع جای سر بریدن می کشد بر گردنش

قامت خم گشته بیدل التفات ناز کیست

همچو ابرو گوشهٔ چشمی ست بر حال منش